Ná Lig Mé i gCathú

Anois agus mé slán sa bhaile,
An bhfuil sé fós ann;
Á mo chuardú,
Ag breathnú thart,
Dóchasach go n-aimseoidh sé mé?

Ar mhothaigh sé é sin freisin,
Nuair a chroith sé mo lámh
Agus d’fhéach ’steach i mo shúile

Nuair a mhothaíos cineáilín ciontach
Agus mo bhuachaill thuas staighre;
É féin lenár gcairde
Ag comhrá is ag gáire le chéile

Ach mise ag caint leis an strapaire seo,
Á chuir féin in aithne dom;

‘An mbeidh tú thuas staighre níos déanaí,’
A fhiafraíonn sé dom,
‘An mbuailfidh mé arís leat ann?’

‘Cinnte, yeah,’ a dheirimse leis,
Gan a rá go mbeidh mo bhuachaill liom...

‘Iontach, ar fheabhas,’ a dheireann sé liom,
‘Mar ’ sé go deas bualadh leatsa anocht,’
Ach deireann an gáire,
An meangadh mór,
Níos mó ná a chuid focla.

‘Agus leatsa,’ arsa mé;
Ach tosaím ag casadh
I dtreo na staighre éalaithe

Agus téim ar ais
Chuig an buachaill ceart;
An fear lena bhfuil mo chroí.